Over mij
Ik ben Claudia Kas, ik woon in Nieuwkoop en ben moeder van 4 kinderen. Ik heb een brede interesse, lees graag en ga graag naar het theater of toneel. Ik ben een doorzetter, verbinder, sta optimistisch in het leven en ik ben vrolijk.
Deze eigenschappen hebben me door mijn periode van ziekte heen geholpen. Helaas ben ik ervaringsdeskundige in de ziekte van Lyme. Ik was altijd enorm sportief (ben ik gelukkig nog steeds), maar ik kon vanaf februari 2020 minder doen vanwege hielspoor. Althans, dat dacht men toen.
Later in dat jaar kreeg ik een opgezwollen/ontstoken duim en vinger erbij. Ik kon zo goed als alles nog steeds doen, dus geen noodzaak om naar de huisarts te gaan. Totdat iemand mij erop attendeerde en ik nietsvermoedend naar de huisarts ging.
Ik was 47 en dan achter een rollator, wederom verschrikkelijk.
Deze vermoedde reuma en zodoende belandde ik eind december 2020 in het ziekenhuis bij de reumatoloog. Ik ging lopend het ziekenhuis in, maar twee weken later moest ik opnieuw op gesprek komen en zat ik in een rolstoel. Zo hard ging het. De ontstekingen zaten overal in mijn hele lijf: met name mijn voetzolen en enkels, maar ook mijn knie, ellebogen, handen en schouders. Ik kon geen lepel meer vasthouden, zo erg waren mijn handen opgezwollen van het vocht. En mijn schoenen paste ik niet meer aan, omdat mijn voeten opgezwollen waren. En een verschrikkelijke pijn hoorde daarbij. Het was vreselijk! Heb je toevallig weleens op een lego blokje gestaan met je blote voet? Nou, die pijn voelde ik bij elke stap… ondraaglijk. Als ik naar het toilet moest, was ik een kwartier onderweg en nee, zo riant woon ik niet. Maar elke stap deed zo ongelofelijk veel pijn, niet voor te stellen.
In 2021 heb ik een jaar lang bij de reumatoloog gelopen, bij de fysio en de ergotherapeut. Als medicijnen kreeg ik methotrexaat en prednison. Toen deze niet bleken te helpen, kreeg ik nog zwaardere medicijnen aangeboden. Ik heb ervoor gepast. Ik werd er zo beroerd van van al die medicijnen en de pijn werd ook niet minder. Ik dacht ik heb geen reuma, maar wat dan wel?
Inmiddels kon ik een beetje lopen achter een rollator. Ik was 47 en dan achter een rollator, wederom verschrikkelijk. ’s Avonds liep ik een klein rondje, tussendoor rustte ik uit op de rollator, dat ging net. Tijdens deze wandelingen kwam ik mensen tegen die vroegen of ik misschien de ziekte van Lyme had, want die bacterie kan ook gewrichtsontstekingen veroorzaken. Zo begon mijn nieuwe zoektocht. Via een homeopaat (die inderdaad de ziekte van Lyme kon vaststellen), naar een bioresonantie therapeut en biofotonen therapeut. In het zgn. alternatieve circuit. En deze mensen konden mij helpen! Dat was zó fijn! Er werd naar me geluisterd en de pijn en zwellingen werden eindelijk minder! Langzaamaan begon ik weer op te krabbelen! En kreeg ik mijn leven beetje voor beetje terug. In 2022 ben ik onder behandeling bij hen geweest en in 2023 knapte ik steeds verder op. Ik kon weer lopen zonder rollator en ik kon weer fietsen. Ik kreeg mijn vrijheid weer terug.
Ik kon weer lopen zonder rollator en ik kon weer fietsen.
Ik kreeg mijn vrijheid weer terug.
Dit resulteerde erin dat ik vanaf september 2023 de opleiding heb gevolgd tot Lyme Herstel Therapeut. Ik heb mijn diploma ruimschoots gehaald 🙂 En in januari 2024 ben ik begonnen aan de opleiding tot bioresonantie therapeut. Om andere mensen op een natuurlijke manier te helpen bij de behandeling van de ziekte van Lyme. Want er is nog veel onwetendheid in de reguliere zorg, maar er is op een natuurlijke wijze heel veel mogelijk!
En de meeste Lyme patiënten zijn (hoog)gevoelige mensen, die veel meer baat hebben bij natuurlijke middelen, dan bij zware medicijnen. Het heeft mij in ieder geval heel veel gebracht en ik kan inmiddels alles weer doen. De ontstekingen zijn verdwenen en alle andere klachten zoals vermoeidheid, hartkloppingen en brainfog zijn weg. Ik lach het leven weer tegemoet 🙂